จบภาคหนึ่ง

เป็นที่แน่นอนแล้วว่า ตอนที่ 412 เป็นตอนจบของภาคหนึ่ง ย้ำ...ว่า ภาคหนึ่ง
นับว่า DoA เป็นมังงะที่ใช้เวลาดำเนินเรื่องนานพอสมควร เริ่มตีพิมพ์ ปี 2006
และเวลาในเรื่องยังไม่ถึงปีด้วยซ้ำ ((นับคร่าวๆๆๆ ซาวามูระยังอยู่ปีหนึ่ง...ฮา))

สปอยล์ตอนจบคร่าวๆ ก็ประมาณว่า...

วันที่ 15 มีนา...พิธีจบการศึกษาของรุ่นพี่ปีสาม ปีสามชมรมเบสบอลมารวมตัวกันที่สนาม
มีปีหนึ่ง ปีสอง มาร่วมแสดงความยินดีด้วย ก่อนปิดฉากนี้ด้วยเรียวซังยกถุงมือให้ฮารุจจิ
((ก่อนแข่งรอบชิงฯ ฮารุจเคยขอไว้ แต่เรียวไม่ให้))

อีกด้านหนึ่ง...เร็วๆ นี้กำลังจะมีการแข่งขันระหว่างทีมตัวแทนจากโตเกียวกับทีม ม.ปลายของอเมริกา
มีคนมาติดต่อกับโค้ชคุนิโตโมะ โค้ชของอินาชิโระ ให้ช่วยเป็นโค้ชให้กับทีมตัวแทนจากโตเกียว
โดยจะคัดเลือกตัวแทนทีมละหนึ่งคนจากทุกทีมในโตเกียว รวมทั้งหมด 36 คน และหนึ่งในนั้นก็คือ เมย์

เซย์โดกับยาคุชิได้เข้าร่วมแข่งขันโคชิเอ็งภาคฤดูใบไม้ผลิ ไรจิทำ RBI ได้ สร้างชื่อให้เป็นที่รู้จัก

วันที่ 27 มีนา...เป็นวันที่ห้าของการแข่งขัน เซย์โดพบกับทีม ม.ปลายโฮเมย์
ฟุรุยะลงเป็นสตาร์ทเตอร์ จนถึงอินนิ่งที่เจ็ด เซย์โดนำอยู่ 4 - 1 จึงถูกเปลี่ยนไปเล่นเลฟต์ฟิลด์
ซาวามูระลงเป็นรีรีฟ

มิยูกิบอกกับซาวามูระว่า โคชิเอ็งฤดูใบไม้ผลิคนดูน้อยกว่าการแข่งภาคฤดูร้อนมาก และวันนี้ฟุรุยะก็
สามารถสร้างชื่อให้กับตัวเอง เป็นที่รู้จักไปทั่วประเทศแล้ว ต่อไปก็เป็นตาของซาวามูระว่าจะทำได้หรือเปล่า

ซาวามูระว่า ไม่ว่าคู่แข่งจะเป็นใคร หรือว่าจะเล่นที่ไหน แค่เล่นเบสบอลตามสไตล์ของตัวเองก็พอ

ไม่มีใครสนใจสิ่งที่สามารถได้มาโดยง่าย ทุกอย่างมีคุณค่าเพราะเราไขว้คว้ามาด้วยความยากลำบาก
และไม่ง่ายที่จะทำได้สำเร็จ นั่นจึงเป็น...ความใฝ่ฝัน โคชิเอ็งเป็นอย่างไร ต้องไปยืนให้ได้ด้วยตัวเอง

จบภาคหนึ่ง

++++++++++

เกือบลืม...โอจิไอ ได้เป็นโค้ชของเซย์โด และคาตาโอกะเป็นหัวหน้าโค้ชเหมือนเดิมจ้ะ
ตามอ่านดิบๆๆๆ ได้ที่นี่ คลิ๊ก


อันนี้ลืมจริงๆๆ ว่ายังไม่ได้สปอยล์ตอนที่ 411 ฮา...
คร่าวก็บรรยากาศชื่นมื่นของเซย์โด ปีสามเข้ามาแสดงความยินดีกับโค้ชที่สามารถพาทีมไปโค้ชิเอ็งได้สำเร็จ
ในขณะที่โค้ชโค้งคำนับให้กับปีสาม พร้อมกับกล่าวทั้งน้ำตาว่า ความสำเร็จของทีมในวันนี้เป็น
ส่วนหนึ่งเป็นเพราะบรรดาปีสามที่คอยให้การสนับสนุนอยู่...

ส่วนคุราโมจิกับโซโนะ ก็พามิยูกิไปโรงพยาบาล ขณะกำลังรอแท็กซี่อยู่นั้นมิยูกิก็บอกกับทั้งคู่ว่า
ตัวเองไม่เหมาะกับตำแหน่งกัปตัน ดังนั้นเขาจะยกตำแหน่งนี้ให้คุราฯ กับโซโนะ ได้ลิ้มรสความรู้สึกบ้าง

ในส่วนของคนที่มาดู บรรดาว่าที่น้องใหม่ทั้งหลายต่างก็พูดถึงความสุดยอดของฟุรุยะ และต่างก็คิดว่า
ซาวามูระก็สุดยอดด้วยเช่นกัน เพียงแต่โวกเวกโวยวายมากไปหน่อย...ฮา

ในขณะที่เมย์ ก็รู้สึกไฟลุก เพราะได้เห็นคู่แข่งพัฒนาฝีมือขึ้นมา และดีใจกับมิยูกิอยู่ลึกๆ ที่สามารถไป
แข่งโคชิเอ็งได้สำเร็จ

++++++++++

อันนี้คิดว่าน่าจะจบแล้วนะ...อ๋อ เผื่อยังมีคนสงสัย ระบบการแข่งขัน

การแข่งเบสบอลระดับประเทศ ระดับ ม.ปลาย จะมีอยู่สองช่วงคือ ภาคฤดูร้อน กับภาคฤดูใบไม้ผลิ
แข่งกันที่สนามโคชิเอ็ง ดังนั้นคนทั่วไปจะเรียกการแข่งระดับประเทศว่า การแข่งโคชิเอ็ง

ซึ่งการแข่งโคชิเอ็งทั้งสองช่วงจะมีความแตกต่างกันอยู่ที่ ทีมที่เข้าร่วมการแข่งกัน

โดยภาคฤดูร้อนนั้น ทีมที่เข้าร่วมการแข่งขัน จะเป็นตัวแทนของจังหวัดต่างๆ ทั่วประเทศ
หรือพูดง่ายๆ ว่าแชมป์นั่นเอง อย่างโตเกียวมี 2 ทีมที่ได้เป็นตัวแทน คือ แชมป์ของโตเกียวตะวันตก
(อินาชิโระ) และแชมป์ของโตเกียวตะวันออก (เทย์โต)

ดังนั้นการแข่งขันโคชิเอ็งภาคฤดูร้อน จึงเป็นรายการใหญ่ และคนให้ความสนใจมากกว่าเพราะเป็น
รายการแชมป์ชนแชมป์

ส่วนการแข่งโคชิเอ็งภาคฤดูใบไม้ผลินั้น นอกจากแชมป์ของแต่ละเขตแล้ว (โตเกียว ไม่แยกตะวันตกกับตะวันออก...ตัวแทนคือ เซย์โด ที่ได้แชมป์ในฤดูใบไม้ร่วง) ยังมีทีมที่ได้รับการคัดเลือกให้เข้าแข่งขันด้วย
ซึ่งจะมีวิธีการคัดเลือกหลากหลาย (((ซึ่งเราไม่ต้องไปใส่ใจในข้อนี้)))

อย่าง ยาคูชิ ที่ได้รับการคัดเลือกเข้าไปเล่นนั้น สาเหตุหนึ่งก็คือ เป็นทีมน้องใหม่ไฟแรง ที่สร้างผลงาน
ในรอบปีที่ผ่านมาได้อย่างยอดเยี่ยม เรียกว่าเป็นทีมดาวรุ่งพุ่งแรง

คร่าวๆๆ ก็ประมาณนี้นะ...อืม หวังว่าคงไม่ตกหล่นประเด็นไหนไปอีกแล้วนะ

++++++++

คราวนี้จบจริงๆๆ เอิ๊กส์...มังงะเรียกนี้ พักเบรกไปจนถึงฤดูใบไม้ผลิ หรือก็คือ พักเบรกประมาณสามเดือน
ก่อนจะกลับมาขึ้นภาคสอง...หุหุ

แต่ระหว่างนี้ ((คิดว่าประมาณเดือนหน้า)) จะมีตอนพิเศษออกมาอีกสองตอน...ก็ต้องลุ้นกันต่อไป