เป็นที่แน่นอนแล้วว่า ตอนที่ 412 เป็นตอนจบของภาคหนึ่ง ย้ำ...ว่า ภาคหนึ่ง
นับว่า DoA เป็นมังงะที่ใช้เวลาดำเนินเรื่องนานพอสมควร เริ่มตีพิมพ์ ปี 2006
และเวลาในเรื่องยังไม่ถึงปีด้วยซ้ำ ((นับคร่าวๆๆๆ ซาวามูระยังอยู่ปีหนึ่ง...ฮา))
สปอยล์ตอนจบคร่าวๆ ก็ประมาณว่า...
วันที่ 15 มีนา...พิธีจบการศึกษาของรุ่นพี่ปีสาม ปีสามชมรมเบสบอลมารวมตัวกันที่สนาม
มีปีหนึ่ง ปีสอง มาร่วมแสดงความยินดีด้วย ก่อนปิดฉากนี้ด้วยเรียวซังยกถุงมือให้ฮารุจจิ
((ก่อนแข่งรอบชิงฯ ฮารุจเคยขอไว้ แต่เรียวไม่ให้))
อีกด้านหนึ่ง...เร็วๆ นี้กำลังจะมีการแข่งขันระหว่างทีมตัวแทนจากโตเกียวกับทีม ม.ปลายของอเมริกา
มีคนมาติดต่อกับโค้ชคุนิโตโมะ โค้ชของอินาชิโระ ให้ช่วยเป็นโค้ชให้กับทีมตัวแทนจากโตเกียว
โดยจะคัดเลือกตัวแทนทีมละหนึ่งคนจากทุกทีมในโตเกียว รวมทั้งหมด 36 คน และหนึ่งในนั้นก็คือ เมย์
เซย์โดกับยาคุชิได้เข้าร่วมแข่งขันโคชิเอ็งภาคฤดูใบไม้ผลิ ไรจิทำ RBI ได้ สร้างชื่อให้เป็นที่รู้จัก
วันที่ 27 มีนา...เป็นวันที่ห้าของการแข่งขัน เซย์โดพบกับทีม ม.ปลายโฮเมย์
ฟุรุยะลงเป็นสตาร์ทเตอร์ จนถึงอินนิ่งที่เจ็ด เซย์โดนำอยู่ 4 - 1 จึงถูกเปลี่ยนไปเล่นเลฟต์ฟิลด์
ซาวามูระลงเป็นรีรีฟ
มิยูกิบอกกับซาวามูระว่า โคชิเอ็งฤดูใบไม้ผลิคนดูน้อยกว่าการแข่งภาคฤดูร้อนมาก และวันนี้ฟุรุยะก็
สามารถสร้างชื่อให้กับตัวเอง เป็นที่รู้จักไปทั่วประเทศแล้ว ต่อไปก็เป็นตาของซาวามูระว่าจะทำได้หรือเปล่า
ซาวามูระว่า ไม่ว่าคู่แข่งจะเป็นใคร หรือว่าจะเล่นที่ไหน แค่เล่นเบสบอลตามสไตล์ของตัวเองก็พอ
ไม่มีใครสนใจสิ่งที่สามารถได้มาโดยง่าย ทุกอย่างมีคุณค่าเพราะเราไขว้คว้ามาด้วยความยากลำบาก
และไม่ง่ายที่จะทำได้สำเร็จ นั่นจึงเป็น...ความใฝ่ฝัน โคชิเอ็งเป็นอย่างไร ต้องไปยืนให้ได้ด้วยตัวเอง
จบภาคหนึ่ง
++++++++++
เกือบลืม...โอจิไอ ได้เป็นโค้ชของเซย์โด และคาตาโอกะเป็นหัวหน้าโค้ชเหมือนเดิมจ้ะ
ตามอ่านดิบๆๆๆ ได้ที่นี่
คลิ๊ก
อันนี้ลืมจริงๆๆ ว่ายังไม่ได้สปอยล์ตอนที่ 411 ฮา...
คร่าวก็บรรยากาศชื่นมื่นของเซย์โด ปีสามเข้ามาแสดงความยินดีกับโค้ชที่สามารถพาทีมไปโค้ชิเอ็งได้สำเร็จ
ในขณะที่โค้ชโค้งคำนับให้กับปีสาม พร้อมกับกล่าวทั้งน้ำตาว่า ความสำเร็จของทีมในวันนี้เป็น
ส่วนหนึ่งเป็นเพราะบรรดาปีสามที่คอยให้การสนับสนุนอยู่...
ส่วนคุราโมจิกับโซโนะ ก็พามิยูกิไปโรงพยาบาล ขณะกำลังรอแท็กซี่อยู่นั้นมิยูกิก็บอกกับทั้งคู่ว่า
ตัวเองไม่เหมาะกับตำแหน่งกัปตัน ดังนั้นเขาจะยกตำแหน่งนี้ให้คุราฯ กับโซโนะ ได้ลิ้มรสความรู้สึกบ้าง
ในส่วนของคนที่มาดู บรรดาว่าที่น้องใหม่ทั้งหลายต่างก็พูดถึงความสุดยอดของฟุรุยะ และต่างก็คิดว่า
ซาวามูระก็สุดยอดด้วยเช่นกัน เพียงแต่โวกเวกโวยวายมากไปหน่อย...ฮา
ในขณะที่เมย์ ก็รู้สึกไฟลุก เพราะได้เห็นคู่แข่งพัฒนาฝีมือขึ้นมา และดีใจกับมิยูกิอยู่ลึกๆ ที่สามารถไป
แข่งโคชิเอ็งได้สำเร็จ
++++++++++
อันนี้คิดว่าน่าจะจบแล้วนะ...อ๋อ เผื่อยังมีคนสงสัย ระบบการแข่งขัน
การแข่งเบสบอลระดับประเทศ ระดับ ม.ปลาย จะมีอยู่สองช่วงคือ ภาคฤดูร้อน กับภาคฤดูใบไม้ผลิ
แข่งกันที่สนามโคชิเอ็ง ดังนั้นคนทั่วไปจะเรียกการแข่งระดับประเทศว่า การแข่งโคชิเอ็ง
ซึ่งการแข่งโคชิเอ็งทั้งสองช่วงจะมีความแตกต่างกันอยู่ที่ ทีมที่เข้าร่วมการแข่งกัน
โดยภาคฤดูร้อนนั้น ทีมที่เข้าร่วมการแข่งขัน จะเป็นตัวแทนของจังหวัดต่างๆ ทั่วประเทศ
หรือพูดง่ายๆ ว่าแชมป์นั่นเอง อย่างโตเกียวมี 2 ทีมที่ได้เป็นตัวแทน คือ แชมป์ของโตเกียวตะวันตก
(อินาชิโระ) และแชมป์ของโตเกียวตะวันออก (เทย์โต)
ดังนั้นการแข่งขันโคชิเอ็งภาคฤดูร้อน จึงเป็นรายการใหญ่ และคนให้ความสนใจมากกว่าเพราะเป็น
รายการแชมป์ชนแชมป์
ส่วนการแข่งโคชิเอ็งภาคฤดูใบไม้ผลินั้น นอกจากแชมป์ของแต่ละเขตแล้ว (โตเกียว ไม่แยกตะวันตกกับตะวันออก...ตัวแทนคือ เซย์โด ที่ได้แชมป์ในฤดูใบไม้ร่วง) ยังมีทีมที่ได้รับการคัดเลือกให้เข้าแข่งขันด้วย
ซึ่งจะมีวิธีการคัดเลือกหลากหลาย (((ซึ่งเราไม่ต้องไปใส่ใจในข้อนี้)))
อย่าง ยาคูชิ ที่ได้รับการคัดเลือกเข้าไปเล่นนั้น สาเหตุหนึ่งก็คือ เป็นทีมน้องใหม่ไฟแรง ที่สร้างผลงาน
ในรอบปีที่ผ่านมาได้อย่างยอดเยี่ยม เรียกว่าเป็นทีมดาวรุ่งพุ่งแรง
คร่าวๆๆ ก็ประมาณนี้นะ...อืม หวังว่าคงไม่ตกหล่นประเด็นไหนไปอีกแล้วนะ
++++++++
คราวนี้จบจริงๆๆ เอิ๊กส์...มังงะเรียกนี้ พักเบรกไปจนถึงฤดูใบไม้ผลิ หรือก็คือ พักเบรกประมาณสามเดือน
ก่อนจะกลับมาขึ้นภาคสอง...หุหุ
แต่ระหว่างนี้ ((คิดว่าประมาณเดือนหน้า)) จะมีตอนพิเศษออกมาอีกสองตอน...ก็ต้องลุ้นกันต่อไป
